Blog Puritana

U – Unconditional Election (Bezwarunkowe Wybranie)

Jeśli wszyscy jesteśmy tak zdeprawowani, że nie możemy przyjść do Boga bez stania się narodzonymi na nowo przez nieodpieralną łaskę Boga, i jeśli łaska ta została nabyta przez Chrystusa na krzyżu, to staje się oczywiste, że zbawienie kogokolwiek z nas zostało spowodowane przez Boży wybór.

Odnosi się on do Bożego wyboru kogo zbawia. Jest to bezwarunkowe, ponieważ nie istnieje żaden warunek, który człowiek musi spełnić żeby Bóg postanowił go zbawić. Człowiek jest umarły w przewinieniach i grzechach. Więc nie istnieje żaden warunek jaki może on spełnić przed tym jak Bóg postanowić zbawić go z jego ciemności.

Nie mówimy, że ostateczne zbawienie jest bezwarunkowe. Nie jest. Musimy spełnić warunek wiary w Chrystusa żeby odziedziczyć życie wieczne. Ale wiara nie jest warunkiem elekcji (wyboru Boga). Jest dokładnie odwrotnie. Elekcja jest warunkiem wiary. Jest tak ponieważ Bóg wybrał nas przed założeniem świata i nabywa On nasze odkupienie na krzyżu i ożywia nas nieodpieralną łaską i przywodzi nas do wiary.

Dzieje 13:48 mówią nam w jaki sposób poganie odpowiedzieli na głoszenie ewangelii w Antiochii Pisydzkiej. „Poganie słysząc to, radowali się i wielbili Słowo Pańskie, a wszyscy ci, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli„. Zauważ, że nie ma tu mowy o tym, że tak wielu, ilu uwierzyło, zostało wybranych i przeznaczonych do życia wiecznego. Wcześniejszy wybór Boga jest powodem dla którego jedni uwierzyli, a inni nie.

Podobnie Jezus powiedział do Żydów w Jana 10:26, „Lecz wy nie wierzycie, bo nie jesteście z owiec moich.” Nie mówi On: „Nie jesteście moimi owcami bo nie wierzycie„. Bycie owcą jest czymś o czym Bóg decyduje przed tym jak zaczynamy wierzyć. Jest to podstawa i uzdolnienie naszego wierzenia. Wierzymy ponieważ jesteśmy Bożymi wybranymi owcami, a nie na odwrót (zob. Jana 8:47; 18:37).

W Rzymian 9 Paweł podkreśla bezwarunkowość wybrania. Na przykład, w wersetach 11-12, opisuje on zasadę, której Bóg użył w wyborze Jakuba zamiast Ezawa: „Albowiem kiedy się one jeszcze nie narodziły ani też nie uczyniły nic dobrego lub złego – aby utrzymało się w mocy Boże postanowienie wybrania, Oparte nie na uczynkach, lecz na tym, który powołuje – powiedziano jej, że starszy służyć będzie młodszemu„. Boże wybranie jest zabezpieczone w swojej bezwarunkowości, ponieważ zostało ono dokonane przed tym jak się jeszcze urodziliśmy i zrobiliśmy cokolwiek złego.

ZAUWAŻ: Niektórzy interpretatorzy mówią, że Rzymian 9 nie ma nic wspólnego z wybraniem osób na ich wieczne przeznaczenie. Mówią oni, że rozdział ten odnosi się tylko do historycznych ról, które zostały odegrane przez ludy wywodzące się od Jakuba i Ezawa.

Polecamy książkę The Justification of God John’a Pipera (Baker Book, 1983), która została napisana by zbadać tę kwestię. Piper wnioskuje tam, że Rzymian 9 nie tylko odnosi się do historycznych ról obu ludów, ale także do wiecznego przeznaczenia osób, ponieważ pośród innych powodów (Justification, pp. 38-54), wersety 1-5 adresują problem zgubienia poszczególnych Izraelitów, co byłoby całkowicie pominięte jeśli rozdział ten nie miałby nic do powiedzenia o poszczególnych osobach.

Bezwarunkowość Bożej wybiórczej łaski podkreślona jest ponownie w Rzymian 9:15-16: „Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. A zatem nie zależy to od woli człowieka ani od jego zabiegów, lecz od zmiłowania Bożego.”

Nie zrozumiemy naprawdę miłosierdzia jeżeli myślimy, że możemy zapoczątkować je przez naszą własną wolę lub staranie. Jesteśmy beznadziejnie związani ciemnością grzechu. Jeśli mamy być zbawieni, Bóg będzie musiał bezwarunkowo wziąć inicjatywę w naszych sercach i nieodpieralnie uczynić nas chętnymi do poddania się Mu. (Zobacz: Rzymian 11:7)

Efezjan 1:3-6 jest kolejnym potężnym stwierdzeniem o bezwarunkowości naszej elekcji i przeznaczenia do synostwa.

Efez. 1:3-6
„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios;
W nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w miłości
Przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa według upodobania woli swojej,
Ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nas obdarzył w Umiłowanym.„

Niektórzy interpretatorzy argumentują, że wybór ten przez założeniem świata był tylko wyborem Chrystusa, ale nie wyborem determinującym, które osoby będą w Chrystusie. To po prostu oznacza, że nie ma bezwarunkowego wyboru osób do zbawienia. Chrystus jest przedstawiany jako jedyny wybrany przez Boga, a zbawienie poszczególnych osób zależy od ich własnej inicjatywy pokonania ich deprawacji i bycia zjednoczonym z Chrystusem przez wiarę. Bóg nie wybiera ich i dlatego Bóg nie może efektywnie ich nawrócić. Może On tylko czekać na to żeby zobaczyć kto się sam ożywi ze śmierci i wybierze Go.

Interpretacja ta niezbyt dobrze zgadza się z wersetem 11, który mówi, że „nam przeznaczonym do tego od początku według postanowienia tego, który sprawuje wszystko według zamysłu woli swojej.”

Także dosłowne słownictwo wersetu 4 nie pasuje do tej interpretacji. Powszechne znaczenie słowa „wybierać” w wersecie 4 oznacza wyselekcjonować lub wziąć z grupy (por. Łukasza 6:13 14:7; Jana 13:18; 15:16.19). Więc naturalnym znaczeniem tego wersetu jest to, że Bóg wybiera Swoich ludzi z całej ludzkości, przed założeniem świata przez widzenie ich w relacji Chrystusa, ich Odkupiciela.

Cała elekcja jest w relacji do Chrystusa. Nie byłoby elekcji grzeszników do zbawienia jeśli Chrystus nie był wyznaczony żeby umrzeć za ich grzechy. Więc w tym sensie są oni wybranymi w Chrystusie. Ale to oni, a nie tylko Chrystus, są wybrani ze świata.

Także słownictwo wersetu 5 sugeruje wybranie ludzi by byli w Chrystusie, a nie tylko wybranie Chrystusa. Dosłownie werset ten mówi: „Przeznaczywszy nas do synostwa poprzez Jezusa Chrystusa.” To my jesteśmy przeznaczeni, nie Chrystus. On jest tym, który czyni wybór grzeszników możliwym, a więc nasza elekcja jest „poprzez Niego”, ale nie ma tu mowy o tym, że Bóg widzi tylko Chrystusa w Swoim wybraniu.

Być może najważniejszym ze wszystkich fragmentów, odnoszących się do nauczania bezwarunkowego wybrania, jest Rzymian 8:28-33.

„A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani.
Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci;
A których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił.
Cóż tedy na to powiemy? Jeśli Bóg za nami, któż przeciwko nam?
On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale go za nas wszystkich wydał, jakżeby nie miał z nim darować nam wszystkiego?
Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia.„

Często fragment ten jest używany do argumentacji przeciwko bezwarunkowemu wybraniu opierając się na wersecie 29, który mówi: „Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył” (BT). Więc niektórzy mówią, że ludzie nie są wybrani bezwarunkowo. Są oni wybrani na podstawie ich wiary, którą wytwarzają oni bez pomocy nieodpieralnej łaski i na tym, że Bóg wszystko tylko przewidział.

Ale nie zgadza się ten pogląd z kontekstem. Zauważ, że Rzymian 8:30 mówi: „A których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił„. Zwróć uwagę na fakt, że wszystkich, których Bóg wzywa, także i usprawiedliwia.
Powołanie to w wersecie 30 nie jest dla wszystkich ludzi. Wiemy to stąd, że wszyscy, którzy są powołani, są również usprawiedliwieni – ale przecież nie wszyscy ludzie są usprawiedliwieni. Więc powołanie to w wersecie 30 nie jest powszechnym wezwaniem do nawrócenia, które wypowiadają kaznodzieje, lub które daje Bóg poprzez chwałę przyrody. To wezwanie otrzymuje każdy. Wezwanie (powołanie) w wersecie 30 jest tylko dla tych, których Bóg przeznaczył do stania się podobnymi do obrazu Syna Jego (w. 29). I to jest powołanie, które koniecznie prowadzi do usprawiedliwienia: „A których powołał, tych i usprawiedliwił„.

Ale wiemy, że usprawiedliwienie jest przez wiarę (Rzymian 5:1). Czym zatem jest to powołanie, które jest dane wszystkim, którzy zostali przeznaczeni i które prowadzi do usprawiedliwienia? Musi to być powołanie nieodpieralnej łaski. Jest to powołanie z 1 Koryntian 1:24: „Natomiast dla powołanych – i Żydów, i Greków, zwiastujemy Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą„.
Pomiędzy aktem przeznaczenia i usprawiedliwienia istnieje również akt powołania. Ponieważ usprawiedliwienie jest wyłącznie przez wiarę, powołanie o którym mówimy, musi być aktem przez który powołuje On wiarę do istnienia. A ponieważ rezultatem tego zawsze jest usprawiedliwienie, musi być to nieodpieralne. Nie istnieją powołani (w tym sensie! nie w sensie Mateusza 22:4), którzy nie są usprawiedliwieni. Wszyscy powołani są usprawiedliwieni. Więc powołanie wersetu 30 jest suwerennym dziełem Boga, które przywodzi osobę do wiary, przez którą jest usprawiedliwiony.

Teraz zauważ implikację jaką ma to dla wcześniejszego poznania w wersecie 29. Kiedy Paweł mówi w wersecie 29: „Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie„, nie może to oznaczać (jak wielu próbuje tak to wyjaśnić), że Bóg wie przed czasem kto użyje swojej wolnej woli by przyjść do wiary, a więc może On na tej podstawie przeznaczyć ich do synostwa ponieważ uczynili oni samodzielnie wolny wybór. Nie może to oznaczać tego, ponieważ zobaczyliśmy w wersecie 30, że ludzie nie przychodzą sami do wiary. Są oni powołani nieodpieralnie.

Bóg nie przewiduje wolnych decyzji ludzi żeby uwierzyli w Niego, ponieważ nie istnieją żadne takie wolne decyzje. Jeśli ktokolwiek przychodzi do wiary w Jezusa, dzieje się tak dlatego, że są oni ożywieni z martwych (Efezjan 2:5) przez stwórczego Ducha Boga. To jest, są oni efektywnie powołani z ciemności do światła.

Więc „wcześniejsze poznanie” z Rzymian 8:29 nie jest tylko świadomością czegoś co stanie się w przyszłości z dala od wyznaczenia Bożego. Jest to raczej rodzaj poznanie, które znajduje się w Starym Testamencie takie jak w Rodzaju 18:19 (Wybrałem [dosłownie: poznałem] go bowiem, aby nakazał synom swoim i domowi swemu po sobie strzec drogi Pana„), i Jeremiasza 1:5 (Wybrałem cię sobie, zanim cię utworzyłem w łonie matki, zanim się urodziłeś, poświęciłem cię, na proroka narodów przeznaczyłem cię.„) i Amosa 3:2 „Tylko ciebie [Izrael] znałem spośród wszystkich pokoleń ziemi.”

Jak mówi C.E.B. Cranfield,”‚wcześniejsze poznanie” z Rzymian 8:29 jest „specjalnym poznaniem osoby, czym jest Boża wybiórcza łaska.” Takie wcześniejsze poznanie jest właściwie tym samym co elekcja: „Bo tych, których przedtem znał [czyli wybrał], przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego„.

Dlatego to, czego ten wspaniały fragment (Rzymian 8:28-33) naucza, jest to, że Bóg naprawdę osiąga całkowite odkupienie Swoich ludzi od początku do końca. On wcześniej poznaje, czyli wybiera ludzi dla Siebie przed założeniem świata, przeznacza tych ludzi aby się stali podobni do obrazu Syna Jego, powołuje On ich do siebie, usprawiedliwia ich poprzez tę wiarę, i ostatecznie gloryfikuje ich – i nic nie może ich odłączyć od miłości Boga w Chrystusie na wieki wieków (Rzymian 8:39). Jemu niech będzie chwała i cześć! Amen

P – Perseverance of the Saints (Wytrwanie Świętych)

Konsekwencją tego co już zostało powiedziane, jest to, że ludzie Boży wytrwają do końca i nie będą zgubieni. Wcześniej poznani są przeznaczeni, przeznaczeni są powołani, powołani są usprawiedliwieni, a usprawiedliwieni są uwielbieni. Nikt z tej grupy nie jest zgubiony. Należeć do tej grupy oznacza być wiecznie bezpiecznym.

Ale chodzi nam o coś więcej gdy mówimy o doktrynie wytrwania świętych. Chodzi nam o to, że święci będą i muszą wytrwać w posłuszeństwie, które pochodzi z wiary. Elekcja jest bezwarunkowa, ale gloryfikacja nie jest. Istnieje wiele ostrzeżeń w Piśmie, że ci, którzy nie trzymają się mocno Chrystusa, mogą na końcu być zgubieni.

Poniższych siedem tez podsumowuje nasze zrozumienie tej istotnej doktryny.

Nasza wiara musi wytrwać do końca jeśli mamy być zbawieni.

Oznacza to, że służba słowa Bożego jest Bożym instrumentem w utrzymywaniu wiary, jak również w zapoczątkowaniu wiary. Nie oddychamy jeszcze z ulgą po tym gdy widzimy, że ktoś pomodlił się o przyjęcie Chrystusa, chociaż możemy być zapewnieni z naszej perspektywy, że są oni teraz poza zasięgiem złego. Musi rozegrać się walka wiary. Musimy wytrwać do końca w wierze jeśli mamy być zbawieni.

1 Koryntian 15:1,2: „A przypominam wam, bracia, ewangelię, którą wam zwiastowałem, którą też przyjęliście i w której trwacie,
I przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem, chyba że nadaremnie uwierzyliście.”
Kolosan 1:21-23:
„I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były,
Teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych,
Jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwiejecie się w nadziei, opartej na ewangelii…”
2 Tym. 2:11-12
„Prawdziwa to mowa: Jeśli bowiem z nim umarliśmy, z nim też żyć będziemy;
Jeśli z nim wytrwamy, z nim też królować będziemy; jeśli się go zaprzemy, i On się nas zaprze…”

Mar. 13:13
„I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego; ale kto wytrwa do końca, będzie zbawiony.”

Zobacz także Objawienie Jana 2:7,l0,ll,l7,25,26; 3:5,ll,l2,2l.
Posłuszeństwo, objawiające się w wewnętrznym odnowieniem przez Boga, jest konieczne do zbawienia.

Nie oznacza to, że Bóg wymaga doskonałości. Jasne jest z Filipian 3:12,13 i 1 Jana 1:8-10 i Mateusza 6:12, że Nowy Testament nie wymaga od nas żebyśmy byli bezgrzesznie doskonali abyśmy byli zbawionymi. Niemniej jednak, Nowy Testament wymaga od nas, abyśmy stali się moralnie przemienieni i chodzili w nowości życia.

Hebrajczyków 12:14, „Pokoju naśladujcie ze wszystkimi i świętobliwości, bez której żaden nie ogląda Pana.” (BG)

Rzym. 8:13, „Jeśli bowiem według ciała żyjecie, umrzecie; ale jeśli Duchem sprawy ciała umartwiacie, żyć będziecie.”

Gal. 5:19-21, „Jawne zaś są uczynki ciała, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta,
Bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo,
Zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą.” (Zob. również Efezjan 5:5 i 1 Koryntian 6:10.)

1 Jana 2:3-6, „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy.
Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma.
Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy.
Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował.” (Zob. także 1 Jana 3:4-10, 14; 4:20)

Jana 8:31, „Mówił więc Jezus do Żydów, którzy uwierzyli w niego: Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie.” (Zobacz także Łukasza 10:28; Mateusza 6:14,15; 18:35; Rodzaju 18:19 22:16-17; 26:4-5; 2 Tym. 2:19.)

Wybrani Boży nie mogą być zgubieni.

Oto dlaczego wierzymy w wieczne bezpieczeństwo — mianowicie, wieczne bezpieczeństwo wybranych. Implikacja polega na tym, że Bóg będzie tak działał, że ci którzy zostali wybrani na wieczne zbawienie, będą przez Niego uzdolnieni do wytrwania w wierze do końca oraz wypełnią, przez moc Ducha Świętego, wymagania posłuszeństwa.

Rzymian 8:28-30, „A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani.
Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci;
A których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił.”
Jana 10:26-30 „Lecz wy nie wierzycie, bo nie jesteście z owiec moich.
Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną.
I Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej.
Ojciec mój, który mi je dał, jest większy nad wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca.
Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (Zobacz również Efezjan 1:4-5.)
Istnieje upadanie niektórych wierzących, ale jeśli jest ono ciągłe, ukazuje ono, że ich wiara nie była autentyczna, oraz, że nie byli oni nigdy narodzeni z Boga.

1 Jana 2:19, „Wyszli spośród nas, lecz nie byli z nas. Gdyby bowiem byli z nas, byliby pozostali z nami. Lecz miało się okazać, że nie wszyscy są z nas.„Podobnie, przypowieść o czterech glebach, zinterpretowana w Łukasza 8:9-14 obrazuje ludzi którzy, „A tymi na opoce są ci, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, ale korzenia nie mają, do czasu wierzą, a w chwili pokusy odstępują.”

Dowodem na to, że taka rzecz jest możliwa, jest dokładnie to, że posługa Słowa w każdym lokalnym zborze musi zawierać wiele napomnień do członków kościoła by wytrwali w wierze i nie uwikłali się w te rzeczy, które mogą możliwie zadusić ich, czego rezultatem jest potępienie.

Bóg usprawiedliwia nas w pierwszym momencie zbawiającej wiary, ale czyniąc to, ma On na celu wszystkie następujące akty, które są niejako ziarnem w tym pierwszym akcie wiary.

To, co próbujemy tutaj przekazać, to nawiązać do nauczania z Rzymian 5:1, na przykład, które naucza, że my już jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem. Bóg nie czeka na koniec naszego życia żeby zadeklarować nas sprawiedliwymi. W rzeczywistości, nie bylibyśmy zdolni do posiadania pewności naszej wolności, żeby sprostać radykalnym żądaniom Chrystusa, jeżeli moglibyśmy być pewni, że z powodu naszej wiary, stoimy przed Nim jako sprawiedliwi.

Bóg działa żeby Jego wybrani wytrwali.

Nie jesteśmy pozostawieni sami sobie i nasza pewność jest w dużej części zakorzeniona w suwerennej miłości Boga, by czynić to, do czego On nas powołał. 1 Piotra 1:5, „Którzy mocą Bożą strzeżeni jesteście przez wiarę w zbawienie, przygotowane do objawienia się w czasie ostatecznym.” Judy 24,25, „A temu, który was może ustrzec od upadku i stawić nieskalanych z weselem przed obliczem swojej chwały,
Jedynemu Bogu, Zbawicielowi naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, niech będzie chwała, uwielbienie, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i po wszystkie wieki. Amen.”
1 Tes. 5:23-24 „A sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Wierny jest ten, który was powołuje; On też tego dokona.”

Filip. 1:6 „Pewien tego będąc, iż ten, który począł w was dobrą sprawę, dokona aż do dnia Jezusa Chrystusa.” (BG)

1 Kor. 1:8-9 „Który też utwierdzi was aż do końca, tak iż będziecie bez nagany w dniu Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Wierny jest Bóg, który was powołał do społeczności Syna swego Jezusa Chrystusa, Pana naszego.”

Dlatego powinniśmy być gorliwi żeby uczynić nasze powołanie pewnym.
2 Piotr. 1:10-11, „Dlatego, bracia, tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić; czyniąc to bowiem, nigdy się nie potkniecie.
W ten sposób będziecie mieli szeroko otwarte wejście do wiekuistego Królestwa Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.„