Blog Puritana

„Wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich” – Mateusza 12,15

Jakaż masa odrażających chorób musiała napierać w kierunku Jezusa! Ale nie czytamy o Jego oburzeniu, a o tym, że cierpliwie czekał na każdego. Co za przeróżne rodzaje zła musiały się spotkać u Jego stóp! Co za chorobowe wrzody i psujące się rany! Ale On był gotowy na każdą nową formę złego potwora, i pokonał każdego z nich. Gasił moc każdej ognistej strzały. Żar gorączki, zimno obrzęku, letarg bezwładu, szał wściekłości, plugastwo trądu, ciemność ślepoty – wszystkie te zła znały moc Jego słowa i uciekały na Jego zawołanie. Gdziekolwiek się udał odnosił triumf nad złem i otrzymywał hołd od wyzwolonych więźniów. Przybył, zobaczył, wszędzie zwyciężył. Tak samo jest tego poranka. Jakakolwiek jest moja sytuacja, mój umiłowany Lekarz może mnie uzdrowić; a jakikolwiek byłby stan tych, o których pamiętam podczas tej chwili modlitwy, mogę mieć ufność w Jezusie, że jest On w stanie oczyścić ich z grzechów. Moje dziecko, mój przyjacielu, mój drogi, mogę mieć ufność za każdego, za wszystkich, kiedy pamiętam uzdrowieńczą moc mojego Pana. Jakkolwiek poważne byłoby moje zmaganie z grzechami, i tak mogę mieć pokój. Ten, który na ziemi podnosił na nogi całe szpitale, wciąż udziela Swojej łaski i czyni cuda pośród synów ludzkich: niech pójdę do Niego od razu we właściwej gorliwości. Niech Go chwalę tego poranka, pamiętając o tym jak uzdrawiał mnie duchowo, a z czego słynie. Dzieje się to dzięki temu, że wziął On na siebie nasze choroby. „W Jego ranach jesteśmy uzdrowieni”. Kościół na Ziemi pełen jest ludzi uzdrowionych przez naszego umiłowanego Lekarza; a mieszkańcy niebios przyznają, że On „ich wszystkich uzdrowił”. Przyjdź zatem moja duszo, rozgłaszaj wszędzie skuteczność Jego łaski, rób to, aby było to „dla Pana chlubą, znakiem wiecznym, który nie zniszczeje”.

I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim.  – 2 Koryntian 6,16

Co za słodki tytuł: „Mój lud!” Co za radosne objawienie: „Ich Bóg!”. Ile znaczenia kryje się w tych dwóch słowach: „Mój lud!”. Jest tutaj wyjątkowość. Cały świat jest Boży; niebiosa są niebiosami Pana, a ziemię dał synom ludzkim, ale o tych których wybrał i wykupił dla Siebie, mówi coś, czego nie mówi o innych: „Mój lud”. W słowie tym zawiera się posiadanie. W wyjątkowy sposób „działem Pana jest lud jego, Jakub wyznaczonym mu dziedzictwem”. Wszystkie narody ziemi są Jego; cały świat leży w Jego mocy, ale Jego lud, Jego wybrani są bardziej wyjątkową własnością, bo dla nich uczynił On więcej niż dla innych; wykupił ich Swoją krwią, przyprowadził ich do bliskości z Nim, obdarzył ich Swoim sercem; ukochał ich Swoją nieustanną miłością, miłością, której nie zdoła ugasić żadna woda, a upływ czasu nie zmniejszy jej w najmniejszym stopniu. Drodzy przyjaciele, czy oczyma wiary dostrzegacie siebie w tym gronie? Czy możecie spojrzeć w niebo i powiedzieć: „Pan mój i Bóg mój: jesteś mój w tej słodkiej relacji, która uprawnia mnie do nazywania Ciebie Ojcem, jesteś mój przez to święte obcowanie, które chcę mieć z Tobą kiedy upodobałeś sobie ujawniać się dla mnie, a czego nie robisz dla świata”? Czy możesz czytać natchnioną Księgę i znaleźć jakiekolwiek wzmianki o obustronnej umowie odnośnie zbawienia? Czy możesz przeczytać swoje imię w Jego drogiej krwi? Czy możesz w pokornej wierze uchwycić się szat Jezusa i powiedzieć: „Mój Chrystus”. Jeśli możesz, to Bóg mówi o tobie oraz o takich jak ty: „Mój lud”, jeśli Bóg jest twoim Bogiem, a Chrystus twoim Chrystusem, Pan ma szczególną, wyjątkową przychylność dla ciebie, jesteś wybrany przez Niego i przyjęty w Jego umiłowanym Synu.