Blog Puritana

16 wrzesień

„Kto by napoił jednego z tych małych tylko kubkiem zimnej wody w imię ucznia, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej” Mat. 10,42

To przecież zrobić mogę. Mogę słudze Pańskiemu okazać usługę. Pan wie, że kocham ich wszystkich i uważałbym sobie za zaszczyt umyć im nogi. W Imię Mistrza kocham uczniów.

Jak łaskawie Pan wymienia tak niewiele znaczący uczynek: „napojenie kubkiem zimnej wody”. Bo to uczynić mogę, choć byłbym najuboższy, powinienem to uczynić, jakkolwiek byłbym nędzny — uczynię to chętnie. A choć to jest takim drobiazgiem — Pan dostrzega, gdy uczyniono to nawet najmniejszemu z Jego sług. Widocznie chodzi tu nie o wartość, zręczność, czy wielkość — chodzi o pobudkę serca; jeśli czynimy coś dla Jego uczniów, dlatego właśnie, że są Jego uczniami, Pan spostrzega to i odpłaca. Nagradza nas nie według zasługi naszej — naszego uczynku, ale według bogactwa Swojej łaski.

Daję kubek zimnej wody, a On poi mnie wodą żywą. Czynię to jednemu z Jego maluczkich, a On traktuje mnie, jako jednego z nich. Jezus znajduje wytłumaczenie dla Swojej szczodrobliwości w postępowaniu, do którego przywiodła mnie Jego łaska i powiada o mnie: „nie straci zapłaty swojej”.

Klejnoty Obietnic Bożych (1958 r.)

29 sierpień

„Dusza ich podobna będzie ogrodowi wilgotnemu” Jer. 31,12

O, gdybyż dusza nasza doznała opieki nieba, nie była nadal pustkowiem, lecz ogrodem Pańskim! Ogrodzona na pustyni, otoczona murem łaski, zadrzewiona pouczeniem, odwiedzana przez miłość, wypielona karnością niebieską, pielęgnowana i strzeżona mocą Bożą; błogosławiona dusza gotuje się przynieść owoce Panu.

Ale ogród może uschnąć z braku wody a wszystkie rośliny jego powiędną i zginą. Duszo moja, jakże łatwo to mogłoby się stać, gdyby Pan cię opuścił! W południowych krajach, ogród bez wody rychło ogrodem być przestaje, nic nie sięga doskonałości, nie rośnie, nawet żyć nie zdoła. Ale przy stałym zraszaniu wynik jest zachwycający. Niechajże Duch Święty udziela stale duszy naszej odwilżenia, równomiernie — żeby każda cząstka ogrodu miała swój strumień; obficie — aby dostateczne odświeżanie służyło każdemu drzewku i ziołu; żeby każda godzina przyniosła wraz z ciepłem orzeźwienie; rozumnie, aby każdy krzew posiadł to, czego mu potrzeba. W ogrodzie, po zieloności poznasz, gdzie woda płynie; z łatwością odczujesz, że Duch Boży schodzi.

O, Panie, zraszaj mnie dzień cały i pozwól mi przynosić pełen owoc dla Jezusa. Amen.

Klejnoty Obietnic Bożych (1958 r.)

16 sierpień

„Kto pokrywa przestępstwa swe, nie poszczęści mu się; ale kto je wyznaje i opuszcza, miłosierdzia dostąpi” (Przyp. 28,13)

Jest to droga do miłosierdzia dla winnego i gotowego do pokuty grzesznika. Musi on odrzucić zwyczaj pokrywania przestępstw swoich. Takiego pokrywania próbuje fałsz, zaprzeczający winie; albo obłuda, która ją przysłania; albo próżność, która usprawiedliwia zło; albo wreszcie głośne chrześcijańskie wyznanie, jakie przynosimy w zamian za szczerą pokutę.

Obowiązkiem grzesznika jest wyznać złą drogę i opuścić ją. Jedno musi iść z drugim w parze. Wyznanie musi być szczerze złożone przed Panem; musi zawierać w sobie przyznanie się do własnej nieprawości, poczucie swojej grzeszności i wstręt do niej. Nie powinniśmy składać winy na innych, ani zwalać jej na okoliczności, ani tłumaczyć się naturalną słabością. Wszystko trzeba wypowiedzieć szczerze i przyznać się do winy. Jeśli tego się nie zrobi, nie ma miłosierdzia.

Dalej, należy „opuścić” zło; po wyznaniu błędów, trzeba dziś i jutro porzucić każdy zamiar pozostawania w nich. Nie można trwać w buncie, a zarazem przebywać przed obliczem Majestatu. Trzeba porzucić złe nawyki, wszystko co wiodło nas do złego. Nie dla samego wyznania i nie dla samej poprawy, ale przez ich łączne wykonanie znajdziemy przebaczenie, wierząc w oczyszczającą moc krwi Jezusa!

Klejnoty Obietnic Bożych (1958 r.)

6 sierpień

„Oto podawa Pan, Bóg twój, tobie tę ziemię; idźże, a posiądź ją, jakoć powiedział Pan, Bóg ojców twoich, nie bój się, ani się lękaj”

5 Mojż. 1,21

Istnieje dziedzictwo łaski, po wzięcie którego sięgnąć powinniśmy. Wszystko, co zdobył jeden z wierzących, dostępne jest innym. Bądźmy mocni w wierze, żarliwi w miłości, gorliwi w pracy; nic nam w tym nie przeszkodzi; wyruszmy i posiądźmy. Najsłodsze doświadczenie i najwspanialsza łaska istnieją tak samo dla nas, jak i dla każdego z naszych braci. Bóg postawił przed nami te dary; nikt nie zaprzeczy nam prawa do nich; wyruszmy i zdobądźmy je w Jego Imieniu.

Świat leży również przed nami, byśmy zdobyli go dla Pana. Żadnego kraju, ani jednego zakątka, nie powinniśmy ominąć. Ta ulica obok naszego domu jest przed nami nie po to, aby na niej starania nasze rozbiły się, lecz aby nasze zabiegi o nią uwieńczone zostały powodzeniem. Potrzeba nam tylko odwagi, aby iść naprzód, a zdobędziemy ciemne domy i twarde serca dla Jezusa. Nie pozwólmy beznadziejnie umierać ludziom w zaułkach, dlatego, że my posiadamy za mało wiary w Jezusa i w Jego Ewangelię, by wyruszyć i wziąć ziemię w posiadanie. Żadne miejsce nie jest tak posępne, żaden człowiek tak bezbożny, aby był poza mocą łaski. Precz z tchórzostwem! Wiara prowadzi nas do zwycięstwa.

Klejnoty Bożych Obietnic (1958 r.)