Blog Puritana

„Nienawidzisz bezprawia” Psalm 45,8

„Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie”. Trudno wyobrazić sobie jakąś dobroć w człowieku, który nie gniewa się na grzech; a ten który kocha prawdę, musi nienawidzić wszelkiej fałszywej drogi. Jakże bardzo nienawidził fałszu nasz Pan w chwili kuszenia! Trzykrotnie szatan atakował Jezusa na różne sposoby, ale zawsze kończyło się to przegnaniem „Idź precz Szatanie”. Nienawidził grzechu w ludziach; chociaż częściej przejawiał to przez łzy współczucia niż w słowach nagany, to Jego nienawiść do grzechu była zawsze tak samo żarliwa. Czy może być język bardziej srogi, kiedy niczym Eliasz zakrzyczał: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że pożeracie domy wdów i to pod pokrywką długich modlitw”. Tak bardzo nienawidził On nikczemności, że krwawił, aby ją zniszczyć; umarł aby ona umarła; został pogrzebany, aby mógł pogrzebać ją w grobie; został wzbudzony, aby raz na zawsze podeptać ją Swoimi stopami. Chrystus jest w Ewangelii, a Ewangelia jest przeciwna nikczemności we wszelkiej formie. Nikczemność przyodziewa siebie w piękne szaty i naśladuje język świętości; ale nauki Jezusa, niczym słynny bicz z małych sznurków, wygnają ze świątyni wszelką nikczemność, i nie będzie już tolerowana w Kościele. Podobnie w sercu, w którym panuje Jezus, odbywa się wielka wojna pomiędzy Chrystusem a Belialem. A kiedy nasz Odkupiciel przyjdzie jako Sędzia, te ogłuszające słowa „Idźcie precz, przeklęci”, będące przedłużeniem Jego nauczania o grzechu, zamanifestują Jego odrazę do nikczemności. Jak ciepła jest Jego miłość do grzeszników, tak gorąca jest Jego nienawiść do grzechu; jak doskonała jest Jego prawość, tak całkowite będzie zniszczenie wszelkiej formy nikczemności. O mistrzu dobra i niszczycielu zła, z tego powodu „pomazał cię Bóg… twój Bóg Olejkiem wesela jak żadnego towarzysza twego”.

„Zrzuć na Pana brzemię swoje, A On cię podtrzyma!” Psalm 55,22

Nadmiar troski ma w sobie naturę grzechu, nawet jeśli jest ona z uzasadnionego powodu. Nasz Zbawiciel wielokrotnie zakazywał nam martwienia się, to samo powtarzali apostołowie, a nie zważanie na ten zakaz może oznaczać przewinienie: bo samą istotą niespokojnej troski jest przypuszczanie, że jesteśmy mądrzejsi niż Bóg. Jest to zajmowanie miejsca Boga i podejmowanie się tego, czego zobowiązał się wobec nas. Myślimy, że Bóg zapomni o naszych kłopotach i dlatego próbujemy myśleć o nich. Trudzimy się by wziąć na siebie ciężkie brzemię, jak gdyby On nie był w stanie wziąć go za nas. To nieposłuszeństwo Jego jasnemu zakazowi, ta niewiara w Jego Słowo, ta zarozumiałość polegająca na nieufności Bogu, to wszystko jest grzeszne. Nawet więcej, niespokojna troska prowadzi nas do grzesznych czynów. Ten, który nie potrafi swoich spraw powierzyć w Boże ręce, ale chce samemu nieść swój ciężar, naraża się na stosowanie niewłaściwych środków by pomóc sobie. Ten grzech prowadzi do opuszczenia Boga jako swojego doradcy, i do polegania na własnej mądrości. Będą to „cysterny dziurawe” zamiast „źródła wód żywych”, tak jak działo się to z dawnym Izraelem. Niepokój sprawia, że wątpimy w dobroć Boga, i dlatego nasza miłość do Niego ziębnie; czujemy nieufność, a zatem zasmucamy Ducha Bożego; nasza modlitwa przychodzi nam z trudnością, nasze świadectwo robi się nieczytelne, a nasze życie staje się egoistyczne.Brak zaufania Bogu prowadzi do tego, że odchodzimy daleko od Niego; ale jeśli przez prostą wiarę w Jego obietnicę zrzucimy nasz ciężar na Niego, i „nie troszczymy się o nic”, ponieważ On zobowiązał się troszczyć się o nas, to będziemy blisko Niego, a On wzmocni nas przeciwko wielkim pokusom. „Temu, którego umysł jest stały, zachowujesz pokój, pokój mówię; bo tobie zaufał.”

„Poprowadził ich drogą prostą” Psalm 107,7

Zmienne doświadczenie często prowadzi zaniepokojonego wierzącego do zadawania pytania: „Dlaczego jest tak ze mną?” Szukałem światła, ale oto ciemność przyszła; szukałem pokoju, ale kłopoty nadeszły. Jeszcze wczoraj mogłem z łatwością przeczytać swój tytuł; dzisiaj dowody są zaciemnione, a nadzieje zasłoniły chmury. Wczoraj mogłem wspinać się na szczyt góry Pizga podziwiając z niej widoki i mieć pewną radość odnośnie przyszłego dziedzictwa. Dzisiaj mój duch jest pozbawiony nadziei, nie mam radości, ale wiele zmartwień. Czy jest to częścią Bożego planu dla mnie? Czy w ten sposób Bóg może przyprowadzić mnie do nieba? Tak. Zaćmienie twojej wiary, ciemność twojego umysłu, osłabnięcie nadziei – wszystkie te rzeczy są częściami Bożego sposobu byś mógł dojrzeć do największego dziedzictwa, do którego wkrótce wkroczysz. Próby te mają na celu próbowanie i wzmacnianie twojej wiary – są to fale, które omywają cię na skale – są to wiatry, które niosą twoją łódź coraz szybciej w kierunku nieba. Dawid śpiewał, że Bóg przywiódł go do upragnionej przystani, tak samo może być i z tobą. Przez chwałę i hańbę, przez zniesławienie i przez dobrą sławę, w obfitości i w biedzie, w radości i w niedoli, w prześladowaniach i w pokoju: te wszystkie rzeczy podtrzymują życie naszych dusz, a każda z nich pomaga nam w naszej drodze. O, nie myśl wierzący człowieku, że twoje smutki nie znajdują się w Bożym planie. Są one potrzebną jego częścią. „Przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego”. Naucz się zatem uznawać to za najwyższą radość, gdy rozmaite próby przechodzisz.

O, niech uspokoi się ma drżąca dusza,
I niech czeka na Twą mądrą wolę świętą!
Nie widzę Panie jaki cel jest tego
Ale jest dobrze, bo panujesz Ty.

„Jeźliście tylko skosztowali, że dobrotliwy jest Pan” 1 Piotra 2,3

„Jeśli” – zatem nie jest to pewnik dla każdego człowieka. „Jeśli” – zatem jest możliwość i prawdopodobieństwo, że niektórzy mogli nie skosztować, że dobrotliwy jest Pan. „Jeśli” – zatem nie jest to powszechne, ale szczególne miłosierdzie; dlatego trzeba zbadać siebie czy poznaliśmy Bożą łaskę wewnętrznym doświadczeniem. Nie istnieje duchowa łaska, której nie trzeba by było szukać w swoim sercu. Ale skoro jest to sprawa wymagająca sumiennego badania i modlitwy, nikt nie powinien być zadowolony dopóki istnieje jakieś „jeśli” odnośnie tego czy rzeczywiście skosztowaliśmy, że dobrotliwy jest Pan. Zazdrosna i święta nieufność na temat własnego doświadczenia może zagościć nawet w sercu wierzącego, ale trwanie w takiej niepewności byłoby prawdziwym złem. Nie możemy spocząć dopóki desperacko nie uchwycimy się Zbawiciela rękami wiary i nie powiemy: „Wiem, komu zawierzyłem, i pewien jestem tego, że On mocen jest zachować to, co mi powierzono”. Nie spoczywaj, o wierzący człowieku, dopóki nie otrzymasz całkowitej pewności, że Jezus cię zbawił. Nie bądź zadowolony dopóki niezawodne świadectwo Ducha Świętego nie upewni twojego ducha, że prawdziwie stałeś się dzieckiem Bożym. O, nie bagatelizuj tej sprawy, nie pozwól sobie by ryzykowanie słowami „być może”, „jeśli”, „może” zadowoliło twoją duszę. Buduj na wiecznych prawdach, prawdziwie na nich buduj. Zdobądź dowody niezłomnej łaski okazanej niegdyś Dawidowi, zdobądź je pewnie. Niech twoja kotwica zapadnie w to, co zakryte i upewnij się, że twoja dusza przyłączona jest do niej liną, która nie może się przerwać. Wyjdź poza posępne „jeśli”, nie pozostawaj na pustyni wątpliwości i strachu. Przekrocz Jordan nieufności, wejdź do Kanaanu pokoju, gdzie wciąż są jeszcze Kananejczycy, ale gdzie ziemia nie przestaje płynąć mlekiem i miodem.